lunes

el amor 7



EL AMOR 7

Somos como niños jugando
en el patio de los mayores,
el amor es así: caminar con zancos
sobre un lecho de adoquines.

.

7 comentarios:

Elena dijo...

discrepo un poco...
somos mayores jugando en el patio de niños

Anónimo dijo...

Unos zancos suaves y mullidos que suavizan la dureza de los adoquines.

Por cierto, ¿en qué zancos te has subido para tener esa perspectiva?

Anónimo dijo...

This is a lovely poem.

A big koala hug :)

Lucas elkoalapuesto dijo...

yo soy todavía el niño que mira al mundo desde abajo.

Los zancos son comunes a todo el amor porque el amor es divertido como andar con los zancos pero si no andas con cuidado te puedes hostiar...

Anónimo dijo...

y el sexo que es?
sexo entre niños?
vamos, vamos, vamos,

eso de jugar al doctor está muy bien,sobre todo jugar al ginecóloco.

aupa koala,
que las lorzas te acompañen

Mnemea dijo...

Sí, como niños con zancos ruidosos y enormes que nos alzan alto, alto sin permitirnos ver lo lejos que nos queda el suelo en la posible y probable caída. Y, en fin, qué sería de la vida sin zancos y sin amor.

angola dijo...

eu quedo coas ostias que nos podemos meter cos zancos. Tamén é certo que hai xente experta que non só sabe manterse moito tempo enriba dos zancos, senón que aproveita para baixar a toda velocidade por unha rúa empinada, a rúa dos namorados, bailando unha estraña danza tradicional.
Moi boa imaxe, Koala, dá conta de todos os equilibrismos que hai que facer para manterse na corda frouxa.